Σύναξη 32

Το 32^ο τεύχος της Σύναξης στον έρωτα, ο οποίος είναι η συνάντηση του ανθρώπου με το Θεό και τον συνάνθρωπο.

Το 1^ο κείμενο του π. Ι. Μάγιεντορφ, Γάμος, αγαμία και Μοναστική ζωή, σε μετάφραση Διαμαντή Αυγουστίδη, αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει η πατερική παράδοση την αγαμία, καθώς και στην αναγνώριση του μυστηριακού χαρακτήρα του γάμου.

Στο επόμενο κείμενο, ο Ηλίας Βουλγαράκης μιλά, επίσης, Για τον έρωτα στους Πατέρες εξηγώντας αρχικά τους λόγους υιοθέτησης της λέξης «έρως» και διευκρινίζοντας τη σχέση έρωτα- αγάπης. Αναφέρεται στη σύγχρονη των Πατέρων αντίληψη της κοινωνίας για τον έρωτα και στην επιφυλακτική ανιμετώπισή του, ή και άρνησή του ακόμη, από κάποιους χριστιανούς, απαντώντας σε αυτήν την επιφυλακτική στάση.

Στη συνέχεια, στο 3^ο κείμενο, ο αρχιμανδρίτης Βασίλειος Σταυρονικητιανός περιγράφει τη μοναχική ζωή ως όντως γάμο, κάνοντας αναφορά στο σαρκικό γάμο μέσα στην Εκκλησία και στον πνευματικό γάμο εν Χριστώ. Τέλος, η μοναχική ζωή προβάλλεται ως άχραντος κοινωνία γάμου και ο Αββάς Ισαάκ ως υπόδειγμα ένθεου μοναχού.

Στο κείμενο Commaπου ακολουθεί, ο Χρήστος Γιανναράς μιλά για τον έρωτα που αρχίζει εκεί που τελειώνουν οι ατομικές διεκδικήσεις, δίνοντας ως παράδειγμα τη γυναίκα που στο Ευαγγέλιο πλένει με μύρο τα πόδια του Χριστού.

Το 5^ο κείμενο του π. Φιλόθεου Φάρου, Έρωτος Φύσις, αποτελεί προδημοσίευση του ομώνυμου βιβλίου του. Εδώ ο συγγραφέας κάνει λόγο για την ερωτική ανάγκη, την επιβητορική αντίληψη για τον έρωτα, τη σημασία του αγγίγματος από την παιδική ακόμη ηλικία, αλλά και για την άποψη ότι η σεξουαλική τεχνική είναι το παν. Αναφέρεται την ουσιαστική επικοινωνία με τον άλλο, στη σεξουαλικοποίηση του σώματος, στη χριστιανική αντίληψη για το σώμα και καταλήγει δίνοντας έμφαση στην αγάπη.

Στο 6^ο κείμενο Γύρω από την ιστορία της ιερολογίας του γάμου, ο πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος βλέπει το γάμο ως μεγάλο μυστήριο, αφού είναι μετοχή στο μέγιστο μυστήριο του Θεού, και υποστηρίζει ότι η τέλεσή του στην εποχή της ΚΔ πραγματοποιείτο μόνο κατά το βάπτισμα ή τη θ. ευχαριστία. Παρατηρεί δε, ότι στα λειτουργικά βιβλία της αρχαίας εκκλησίας, καθώς και σε μεταγενέστερα συγγράμματα, δεν περιέχονται ευχές για το γάμο, ούτε γίνεται οποιαδήποτε νύξη.

Το κείμενο Το ζευγάρι του π. Αλέξανδρου Ελχανίνωφ, σε μετάφραση π. Αδαμάντιου Αυγουστίδη, η σαρκική αγάπη προβάλλεται ως ιερότατο μυστήριο, που δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα να δημιουργεί άνθρωπο.

Στη συνέχεια, ο π. Μιχαήλ Ευδοκίμωφ στο κείμενο Νόημα και πραγματικότητα του ανθρώπινου έρωτα στο σημερινό κόσμο, σε μετάφραση Γιώργου Φίλια, παρατηρεί τις αλλαγές που επήλθαν το 1972 στα συζυγικά ήθη στη Γαλλία και αναφέρεται στο ζήτημα της συμβίωσης χωρίς γάμο, παραθέτοντας μια χριστιανική απάντηση και υπογραμμίζοντας την τακτική της τόλμης και της διακινδύνευσης που η Εκκλησία πρέπει να ακολουθεί και σε αυτό το ζήτημα.

Στο 9^ο κείμενο ΄Ερως Ορθοδόξων, ο Σωτήρης Γουνελάς, με αφορμή την επιφυλλιδογραφία του π. Θεόκλητου στον Ορθόδοξο Τύπο και την έκδοση του απαντητικού πονήματος Ερωτικών αμφιλογία ή περί λιβελλοπράγμονος μοναχού του Χρήστου Γιανναρά, σχολιάζει τη συνάντηση δύο νοοτροπιών που παρατηρούνται στον ορθόδοξο χώρο στο θέμα του έρωτα: της μοναστική νοοτροπίας του γέροντα και αυτής του συγγραφέα, θεολόγου και φιλοσόφου.

Ακολουθεί ένα Γράμμα  στους αναγνώστες της Σύναξης, με αφορμή τη συμπλήρωση οχτώ χρόνων έκδοσης του περιοδικού.